Fonteinenplein (Azerbeidzjaans: Fəvvarələr Meydanı) is een openbaar plein in het centrum van Bakoe. Het plein heette voorheen Parapet en wordt nu vaak aangeduid met deze naam. De naam van het plein voor de fonteinen is afgeleid van de aanwezigheid van tientallen fonteinen op het plein dat voor het eerst werd gebouwd tijdens de Sovjetregering van Azerbeidzjan. In 2010 werd het plein gerenoveerd door de autoriteiten van Bakoe.

Het plein is een openbare verzamelplaats, vooral na kantooruren en in het weekend. Rondom het plein zijn  boetieks, restaurants, winkels en hotels. Het begint vanaf de Istiglaliyyat-straat en de muren van de Icheri Sheher en strekt zich uit door Nizami Straat. Het fonteinenplein is een locatie waar het stadsbestuur veel openbare festivals, shows en vieringen houdt.

Verspreid over Bakoe kun je veel mooie fonteinen vinden, zoals in het park van de Gouverneur, in het Philharmonic park, de Witte Fontein, maar het verschil met Fonteinenplein is de kwantiteit en diversiteit van de fonteinen, de voetgangerswandelingen en de sculpturen rond de fonteinen.

Het Heydar Aliyev Center is een 57.000 m2 groot gebouwencomplex in Bakoe, ontworpen door de Iraaks-Britse architect Zaha Hadid en staat bekend om zijn kenmerkende architectuur en vloeiende, gebogen stijl die scherpe hoeken mist. Het centrum is vernoemd naar Heydar Aliyev, de eerste secretaris van Sovjet-Azerbeidzjan van 1969 tot 1982, en president van de Republiek Azerbeidzjan van oktober 1993 tot oktober 2003.

Het centrum bevat een conferentiezaal (auditorium), een galerijhal en een museum. Het project is bedoeld om een ​​integrale rol te spelen in het intellectuele leven van de stad.

Het museum laat het leven en de activiteiten zien van de nationale leider van Azerbeidzjan. Dit deel van het centrum houdt zich bezig met het bestuderen, promoten en beschermen van het erfgoed van Heydar Aliyev. Het museum beschrijft de geschiedenis van Azerbeidzjan en het leven en werk van Heydar Aliyev.

Deze expositiehal toont het culturele erfgoed en de geschiedenis van Azerbeidzjan. De tentoonstelling laat de verschillende perioden zien uit de geschiedenis van Azerbeidzjan en van de Azerbeidjaanse cultuur. U kunt bijvoorbeeld unieke voorbeelden van oude ambachten bekijken, met name de Azerbeidjaanse tapijtweefschool.

Icheri Sheher (Inner City), de parel in het hart van het culturele erfgoed van Azerbeidzjan, heeft een geschiedenis van duizenden jaren en ligt in het historische centrum van het oude Bakoe, de hoofdstad van de oude staat Shirvanshahs en symbool van de Azerbeidzjaanse staat . Deze unieke historische plaats wordt de Akropolis van Bakoe genoemd. Er wordt beweerd dat Bakoe en de omliggende gebieden mogelijk een van de eerste centra van de menselijke beschaving zijn geweest.

Icheri Sheher kreeg zijn naam na de economische ontwikkeling van de 19de eeuw. Toen de olie-industrie zich ontwikkelde in Bakoe, breidde de stad zich uit voorbij de vestingmuren, dus kwam er een binnen- en een buitenstad. De binnenstad is nog steeds een levend organisme met een infrastructuur en biedt onderdak aan 1300 gezinnen.

Het is een gegeven volgens studies van de wereldgeschiedenis dat Bakoe en het Absheron-schiereiland als geheel een van de eerste locaties waren van de vestiging en ontwikkeling van de oude cultuur. Zo zijn ondermeer Obsidiaan (vulcanisch glas) en Kauri schelpen gevonden bij opgravingen in verschillende delen van Absheron, welke werden gebruikt in ruilhandel voor geld. Ze zijn het bewijs dat er in de Bronstijd (4de eeuw v.Chr. – 2de / 1ste eeuw v.Chr.) ruilhandel plaatsvond over de zuidelijke Kaukasus, waaronder in Icheri Sheher. Om preciezer te zijn, de oudste munt gevonden in Icheri Sheher is een koperen munt gemaakt tijdens het bewind van Khashayar (Xerxes), zoon van Darius I en heerser van het Achaemenidische (Perzische) rijk (485-465 v.Chr.). De munt heeft het portret van de koning met een afbeeldinge van een schip. De ontdekking van munten uit de Achaemenidische periode geeft aan dat dit gebied werd erkend door oude culturen en deelnam aan bepaalde handelsbetrekkingen.

De Maagden toren (Azerbeidzjaans: Qız Qalası) is een 12de-eeuws monument in de oude stad van Bakoe. Samen met het Shirvanshahs Paleis, daterend uit de 15de eeuw, vormt het een groep van historische monumenten die in 2001 op de UNESCO Werelderfgoedlijst van Historische Monumenten zijn vermeld als cultureel bezit. Het is een van de meest onderscheidende nationale emblemen van Azerbeidzjan en wordt daarom gekenmerkt op Azerbeidzjaanse bankbiljetten en officiële briefhoofden.

De vraag die iedereen stelt is: “Waarom heet het Maagden toren?” Welnu er gaan veel verhalen en legendes de ronde rondom de naam. De meesten richten zich op de naam Maagd. Volgens een van de meest populaire legendes werd een rijke heerser verliefd op zijn eigen dochter en wilde met haar trouwen. Gered door de gedachte aan incest, maar niet in staat om haar vader ongehoorzaam te zijn, blijft ze staan en beveelt ze hem een toren te bouwen die hoog genoeg is om de volledige omvang van zijn domein te onderzoeken voordat ze beslist. Toen hij klaar was, was hij nog steeds niet van gedachten veranderd. Dus klom ze naar de top en toen sprong ze de zee in. Omdat het niveau van de Kaspische Zee cycli van fluctuatie heeft doorgemaakt – stijgend en dalend – door de eeuwen heen, is er een sterke mogelijkheid dat de golven ooit bij de Toren schoot hoewel de zee vandaag ongeveer een blok verderop ligt.

De Maagden toren herbergt een museum, waarin het verhaal wordt verteld van hoe de geschiedenis van Bakoe is geëvolueerd. Het heeft ook een souvenirwinkel. Boven op het dak van de toren heb je zicht op de steegjes en minaretten van de oude stad, de Bakoe Boulevard, het huis De Gaulle en een uitzicht op de baai van Bakoe.

Laan van Martelaren (Azerbeidjaans Şəhidlər Xiyabanı), voorheen The Kirov Park, is een begraafplaats en een gedenkteken in Bakoe, opgedragen aan hen die zijn gedood door het Sovjetleger tijdens Zwarte Januari en later aan de doden in de Nagorno- Karabach oorlog.

Zwarte Januari (Azerbeidzjaans: Qara Yanvar), ook bekend als Zwarte Zaterdag of het Januari bloedbad, was een gewelddadig optreden in Bakoe op 19-20 januari 1990, als gevolg van een noodtoestand tijdens de ontbinding van de Sovjet-Unie.

Volgens officiële schattingen zijn 147 Azerbeidzjaanse burgers gedood, 800 mensen gewond geraakt en zijn vijf mensen vermist. Het officieuze aantal van het aantal slachtoffers is 300 doden. De beschietingen duurden in totaal drie dagen. De noodtoestand, die was uitgeroepen door Michail Gorbatsjov, duurde zelfs vier maanden.

Later, in 1995 verontschuldigde Michail Gorbatsjov zich aan Azerbeidzjan door te verklaren: “De verklaring van een noodtoestand in Bakoe was de grootste fout van mijn politieke carrière.”

Zwarte Januari wordt door de Azerbeidzjaanse bevolking als de wedergeboorte van de Azerbeidzjaanse republiek gezien. De gebeurtenis legde het fundament voor een onafhankelijk Azerbeidzjan. 20 januari is uitgeroepen tot een officiële rouwdag. Ieder jaar wordt op deze dag de Laan van Martelaren door tienduizenden mensen bezocht.

Het Nationaal Museum van de Geschiedenis van Azerbeidzjan (Azerbeidzjaans: Milli Azərbaycan Tarixi Muzeyi) is het grootste museum in Azerbeidzjan, gelegen in Bakoe, in het voormalige herenhuis van de oliemagnaat en filantroop Haji Zeynalabdin Taghiyev. Het werd opgericht in 1920 en opende voor bezoekers in 1921.

Het gebouw van het museum werd gebouwd in 1893-1902. Het herenhuis in Italiaanse renaissancestijl is immens en neemt een heel stedelijk blok in beslag. Er zijn vier verdiepingen in sommige delen van het gebouw. Het werd ontworpen door de Poolse architect Józef Gosławski.

Toen het Rode Leger Bakoe in april 1920 binnenviel, werd de woning van Taghiyev – net als die van andere rijke oliebaronnen – onmiddellijk in beslag genomen. Op grond van een resolutie van het People’s Commissariat van de USSR werd de residentie in juni 1920 opgericht als een museum, slechts twee maanden nadat de Bolsjewieken Bakoe hadden veroverd.

Het museum heeft meer dan 2000 voorwerpen en is onderverdeeld in de volgende afdelingen:

• Afdeling moderne geschiedenis
• Afdeling etnografie
• Afdeling oude en middeleeuwse geschiedenis van Azerbeidzjan
• Wetenschappelijke excursie afdeling
• Laboratorium voor restauratie van museumstukken
• Fonds voor Numismatiek: inclusief de verzameling van Yevgeni Pakhomov
• Kunstontwerpgroep
• Bibliotheek

Azerbeidzjaans Tapijtmuseum (Azerbeidzjaans: Azərbaycan Xalçası Muzeyi) heeft grootste verzameling ter wereld van Azerbeidzjaanse tapijten en kleedjes met verschillende weeftechnieken en materialen uit verschillende perioden.

Het Tapijtmuseum van Azerbeidzjan, opgericht in 1967 in Bakoe, is het eerste tapijtmuseum ter wereld en is de plek die alle geïnteresseerden vertrouwd kan maken met de unieke voorbeelden van de nationale tapijten.

Het belangrijkste doel van de oprichting van het museum was het opslaan, onderzoeken en demonstreren van unieke voorbeelden van de tapijtweverkunst, het nationale erfgoed van Azerbeidzjan. De initiatiefnemer van het museum was Latif Karimov – een uitstekende wetenschapper en tapijtwever, de grondlegger van de wetenschap van Azerbeidzjan Carpet Weaving Art, kunstenaar en leraar, auteur van het fundamentele werk van het nationale tapijt.

Het verhuisde in 2014 naar een nieuw gebouw aan het strandboulevardpark van de Bakoe vanaf de voormalige locatie aan de Neftchiler Avenue. Het museum is een centrum voor onderzoekstraining en cultuureducatie geworden waar vele evenementen, zoals tentoonstellingen, internationale symposia en conferenties worden gehouden.

Het Tapijtmuseum, de schatkamer van de nationale cultuur, met meer dan 14.000 unieke tentoonstellingen, werd genomineerd voor de meest prestigieuze prijs in de museumwereld: de European Museum of the Year Award (EMYA).

Nizami Ganjavi, wiens officiële naam Jamal ad was -Dīn Abū Muḥammad Ilyās ibn-Yūsuf ibn-Zakkī, was een 12de-eeuwse Perzische Sunni Moslimdichter. Nizami wordt beschouwd als de grootste romantische epische dichter in de Perzische literatuur, die een informele en realistische stijl aan het Perzische epos bracht.

Nizami Ganjavi, geboren in Ganja in Azarbaijan, is een ongeëvenaarde meester in gedachten en woorden, een dichter wiens frisheid en kracht alle volgende eeuwen niet saai zijn geweest. Er is weinig bekend over zijn leven, de enige bron is zijn eigen werk, dat in veel gevallen geen betrouwbare informatie gaf. We kunnen alleen maar afleiden dat hij tussen 535 en 540 was geboren en dat zijn achtergrond stedelijk was.

Zijn poëzie heeft de ontwikkeling beïnvloed van de Azerbeidzjaanse, Arabische, Turkse, Koerdische en Urdu poëzie in vele andere talen, maar ook moderne schrijvers en musici zoals Eric Clapton, wiens wereldwijde hit “Layla” werd geïnspireerd door Nizami’s verhaal van “Layla en Majnun”.

De Nizami Ganjavi straat (autoloos) staat bekend om de winkels en is dus een uitgelezen plek om te gaan shoppen. De straat mondt uit op het Nizami Ganjavi park, waar je het standbeeld van hem kunt vinden. Aan de andere kant van het park is het nationale museum van Azerbeidzjaanse literatuur te vinden, vernoemd naar Nizami Ganjavi. Het museum werd opgericht in 1939 en is nu een van de grootste en rijkste schatten van de Azerbeidjaanse cultuur.