Het voorste gedeelte van de GUM-markt is volledig gewijd aan gedroogd en gekonfijt fruit, noten, kruiden en sujukh – een suikergoed gehulde noottraktatie die vergelijkbaar is met Georgische Tsjoertsjchela. De verkopers zijn hier gepassioneerd en zullen hun best doen om je aandacht te krijgen met een eindeloze stroom gratis monsters.

Het is de moeite waard om de GUM Market te bezoeken om de gigantische lavash’s te zien. Hier kun je het hele lavashmaakproces observeren. Een beetje vocht zorgt ervoor dat het ultradunne brood niet barst.

Het achterste gedeelte van de GOM-markt is verborgen. Om er te komen, neem je een van de twee smalle gangen die aan weerszijden van de centrale trap lopen. Dit gebied is gewijd aan verse producten – groenten en kruiden die je nog nooit zo mooi samen gebundeld hebt gezien!

Als je verse Armeense producten wilt proeven of een paar van die heerlijke gesuikerde abrikozen wilt bemachtigen, breng dan een bezoek aan de GUM-markt. Het is ook vermeldenswaard dat GUM een ongelooflijk natuurlijk licht heeft, waardoor het een van de beste markten in de regio is om te fotograferen.

Het Mesrop Mashtots Instituut voor Oude Manuscripten, ook wel aangeduid als de Matenadaran (Armeens: Մատենադարան), is een archief van oude manuscripten en een onderzoeksinstituut en museum. Het bezit een van ‘s werelds rijkste bewaarde middeleeuwse manuscripten en boeken die een breed scala aan onderwerpen omvatten, waaronder theologie, filosofie, geschiedenis, geneeskunde, literatuur, kunstgeschiedenis en kosmografie in het Armeens en vele andere talen.

Op 17 december 1920 werd de verzameling boeken en manuscripten op het hoofdkantoor van de Armeense Apostolische Kerk in Etchmiatzin door de bolsjewieken in beslag genomen. In een besluit van Alexander Miasnikyan op 6 maart 1922 kregen de manuscripten die naar Moskou waren gestuurd de opdracht om naar Armenië te worden teruggebracht. Samen met andere collecties werden ze op 17 december 1929 tot eigendom van de staat verklaard. In 1939 werd de collectie verplaatst naar Jerevan en opgeslagen in de Alexander Miasnikyan Staatsbibliotheek. Ten slotte stemde op 3 maart 1959 de Ministerraad van de Armeense Socialistische Sovjetrepubliek in tot bouw van een archief om de manuscripten te bewaren en te huisvesten, genoemd naar Saint Mesrop Mashtots, de maker van de Armeens alfabet.

De Matenadaran is ontworpen door architect Mark Grigoryan. Gelegen ten noorden van het centrum van de stad, aan de voet van een kleine heuvel, begon de bouw in 1945 en werd voltooid in 1957. De buitenkant was gebouwd van basalt, maar delen van het interieur waren gemaakt van andere materialen zoals marmer. In de jaren zestig werden de standbeelden van de historische Armeense geleerden, Toros Roslin, Grigor Tatevatsi, Anania Shirakatsi, Movses Khorenatsi, Mkhitar Gosh en Frik, op de linker- en rechter vleugels van de buitenkant van het gebouw geplaatst. De standbeelden van Mesrop Mashots en zijn pupil bevinden zich onder het voorplein waar het hoofdgebouw staat.

De Cascade (Armeens: Կասկադ Kaskad) is een gigantische trap gemaakt van kalksteen, dat het centrum van Ketron verbindt met de Monumentenbuurt. Ontworpen door architecten Jim Torosyan, Aslan Mkhitaryan en Sargis Gurzadyan, begon de bouw van de cascade in 1971 en werd gedeeltelijk voltooid in 1980.

In de Cascade, onder de buitentrap, bevinden zich zeven roltrappen die over de gehele lengte van het complex opstijgen. Er zijn ook expositiehallen verbonden met enkele van de tussenpleinen langs de roltrappen die het Cafesjian Museum of Art vormen.

De buitenkant van de Cascade is voorzien van meerdere verdiepingen versierd met fonteinen en moderne sculpturen uit de Cafesjian-collectie. De trap biedt wandelaars een onbelemmerd uitzicht op het centrum van Jerevan en de berg Ararat. Aan de voet van de Cascade is een tuin met binnenplaats met standbeelden van hedendaagse sculpturen zoals Botero.

Er is een aantal cafés en restaurants aan beide kanten van de Cascade die door de lokale bevolking en toeristen worden bezocht. Klassieke en jazzconcerten vinden vaak plaats in de Cascade in de lente, zomer en vroege herfst, met toeschouwers die op de trap zitten.

De hoofdstraten in het centrum van Jerevan leiden naar het Plein van de Republiek, waar je de hartslag van de hoofdstad zal voelen. Hoewel ontworpen door de Armeense bekende neoklassieke architect Alexander Tamanyan, draagt het ook enkele kenmerken van andere architecten. De bouw begon in 1926. De meeste gebouwen werden voltooid in rond 1950. Alleen de kunstgalerij was wat later af: in 1977.

Rond het plein staan zeven hoofdgebouwen en vormen een cirkel waarvan het midden op een Armeens tapijt lijkt. De gebouwen voor ministeries, het hoofdpostkantoor, de overheidsgebouwen, de kunstgalerie en het historisch museum, de drinkfonteinen genaamd Yot Aghbyur (“Seven springs”) en de zingende fonteinen vormen één geheel.

De fonteinen zijn elke dag in werking van eind mei tot oktober en bwegen op prachtige muziek. De show begint om 9 uur ‘s avonds en duurt tot 11 uur’ s middags. De muziek dat wordt gebruikt bestaat uit klassieke meesterwerken, nationale muziek en rock en pop liedjes uit de 20ste en 21ste eeuw. De show eindigt altijd met het lied van Charles Aznavour “Eternal Love”.

De kleuren van de fonteinen en het water veranderen op het ritme van het lied of de muziek die wordt gespeeld. De fonteinen kunnen zowel overdag als ‘s nachts bezocht worden, omdat ze elke keer een andere show bieden: een prachtige witte droom onder het zonlicht en een gekleurd sprookje wanneer het donker is.

Het Armeense Genocide complex bestaat uit drie onderdelen: Het Genocide Museum, het Genocide Institute en het gedenkteken. De museum beslaat een oppervlakte van 2000 vierkante meter. Het gebouw lijkt op een stenen kasteel. Op de 12 keldermuren van de binnenplaats staan ​​gegraveerde woorden van Henry Morgenthau, Anatol Franc, Frityof Nansen, Jak de Morgan, Valery Bryusov, Fayez El Ghuseyn, over de catastrofe van het Armeense volk. Op de muur van de hal, is de kaart van West-Armenië gehouwen met een vierkant van 45 meter, waar de plaatsen van de bloedbaden en deportaties hebben plaatsgevonden. Het museum bevindt zich in het zuidwestelijke deel van het Complex. Het platte dak van het gebouw van het museum is een uitkijkpunt met uitzicht op de berg Ararat en de Ararat-vallei. De toegang tot het museum is gratis en er zijn rondleidingen in meerdere talen.

Het herdenkingscomplex Armeense genocide is het officiële monument van Armenië dat is gewijd aan de slachtoffers van de Armeense genocide, gebouwd in 1967 op de heuvel van Tsitsernakaberd (Ծիծեռնակաբերդ) in Jerevan. Elk jaar op 24 april – de Armeense genocideherdenkingsdag – verzamelen duizenden Armeniërs zich bij het monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de genocide. De mensen die zich verzamelen in Tsiternakaberd leggen verse bloemen uit respect voor alle mensen die stierven tijdens de Armeense genocide. In de loop der jaren hebben een groot aantal politici, kunstenaars, muzikanten, atleten en religieuze figuren het monument bezocht.

Het herdenkingscomplex bestaat uit verschillende delen. De eerste is de 100 meter lange muur waarop namen van landen en dorpen zijn uitgehouwen, waar de bloedbaden waren gebeurd. Aan de rechterkant staat een 44 meter hoge pilaar, die de wedergeboorte en de eenheid symboliseert van de Armeniërs. En het Memorial Sanctuary is het centrum van het complex. De grond van het monument bevindt zich op anderhalve meter van de loopbrug en de trappen zijn zo gemaakt dat bezoekers hun hoofd moeten buigen terwijl ze naar beneden lopen.

Het Sergej Parajanov-museum is een eerbetoon aan een van de grootste figuren [of auteurs] van de 20e-eeuwse wereldcinema en is een van de meest eigenaardige plekken die je in Jerevan tegenkomt, opgericht in 1988

De collectie van het museum omvat ongeveer 1.400 tentoonstellingen, waaronder installaties, collages, assemblages, tekeningen, poppen, hoeden en vis als christelijk symbool, een ei op de muur en nog vele andere eigenaardige dingen. Het museum toont ook niet-gepubliceerde scripts, librettes en verschillende kunstwerken die Parajanov in de gevangenis heeft gemaakt.

Sergei Parajanov is één van de grootste meesters van de twintigste eeuw van de film. Hij werd geboren in Georgië met Armeense ouders. Na zijn studie film en muziek werd Parajanov adjunct-directeur bij de Dovzhenko-studio’s in Kiev, waar hij in 1954 regiedebuut maakte. Daarna heeft hij talloze korte films en verhalen gemaakt, die hij vervolgens als ‘vuilnis’ beschouwde.

In 1964 was hij wel in staat iets groots te maken: Shadows of Forgotten Ancestors (1965), een rapsodische viering van de Oekraïense volkscultuur. De wereld ontdekte een verrassend en eigenzinnig nieuw talent. Hij volgde dit op met de nog meer vernieuwende film: The Color of Pomegranates (1969) (die de kunst en de poëzie van zijn geboorteland Armenië verkend in een reeks verbluffend mooie scenes). Maar de autoriteiten hadden er genoeg van, en Paradjanov bracht de meeste tijd van de jaren zeventig door in de gevangenis op vrijwel zeker valse beschuldigingen van “homoseksualiteit en illegale handel in religieuze iconen”. Maar met de komst van de perestroika kon hij The Legend of Suram Fortress (1985), Ashik Kerib (1988), The Confession en The Last Spring (1992) maken. Parajanov stierf in 1990 aan kanker.