Tavoesj

Tavoesj (Armeens: Տավուշ) is een van de provincies van Armenië en ligt in het noordoosten van het land, waar het grenst aan Georgië in het noorden en Azerbeidzjan in het oosten. De hoofdstad van de provincie is Ijevan. In de provincie liggen de twee exclaves Barxudarlı en Yuxarı Əskipara van Azerbeidzjan, welke onder controle staan van Armenië sinds de oorlog van Nagorno-Karabach.

De regio staat bekend om zijn bergen. Het grootste deel van zijn grondgebied ligt 800 – 1000 m boven zeeniveau. Het reliëf van het grondgebied bestaat uit rotsachtige hellingen bedekt met het felgroene tapijt van alpenweiden; Tavoesj wordt ook wel het klein Armeens Zwitserland genoemd.

Tavoesj is ook beroemd om de overvloed aan rivieren en andere waterbronnen. De grootste rivier van de regio is de Agstev gevoed door – de Getik, de Voskepar en de Sarnadzhur. De Akhum, de Tavoesj en de Khndzorot ontstaan in het Miaporgebergte en stromen door de prachtige valleien. In Tavoesj zijn er een aantal bergbronnen, mineraalwaterbronnen en kleine meren; de meest bekende is het Parzameer met buitengewone schoonheid. Het zuivere waterrijke meer met dichte bossen ligt in de buurt van de stad Dilidjzan.

En, ten slotte, het bos – nog een schat van Tavoesj. In feite is de helft van het grondgebied bedekt met mooie, ongerepte bossen die hoog op berghellingen groeien die worden bewoond door verschillende diersoorten. De bossen van Tavoesj zijn vooral aantrekkelijk in de herfst wanneer de bomen zijn bekleed met veelkleurige bedekking.

De overgebleven middeleeuwse nederzettingen, fortresse en kloosters bevestigen de oude geschiedenis van Tavoesj en bewijzen dat het gebied in de vroege Middeleeuwen uitgebreid bevolkt was. De belangrijkste bezienswaardigheden van Tavoesj zijn kloostercomplexen Goshavank (12de – 13de eeuw), Agartsin (11de – 13de eeuw), Makaravank (11de – 13de eeuw), Voskepar (6de – 7de cntuies) , Mshavank (12de eeuw), Noch Varagavank (12de – 13de eeuw), Khoranagat (13de eeuw) en anderen. De meeste kloosters zijn verstopt in dichte bossen of op zulke hoogten dat ze soms worden verdoezeld door de wolken of nevel die van de bergen afdalen.

Dilidzjan Haghartsin klooster Goshavank klooster

1 2 3 4 5

Dilidzjan

Dilidzjan (Armeens: Դիլիջան) is een oude stad en staat bekend in de laatste decennia van de Sovjet-Unie als een belangrijk kuuroord in de Kaukasus.

In de regio kan je meerdere kloosters en kerken bezichtigen en wandelen door het groene Armeens hoogland. De stad ligt in het Dilidzjan Nationaal Park.

Door ongebruikelijk warme en vochtige zomer en de prachtige natuur wordt de omgeving ook wel “Armeneens Zwitserland” genoemd. De frisse bergachtige alpine lucht van ongerepte bossen, het beschermde nationale park en heldere meren met zijn natuurlijke geneeskrachtige bronnen. Dilijan-mineraalwater wordt in het hele land gebotteld en verkocht.

De stad Dilijan heeft hoogvlaktes en wordt omgeven door de natuurlijke schoonheid van de omliggende bossen en bergen – het stromende water van de rivier de Aghstev slingert zich door het lagere deel van de stad.

De beboste stad heeft enkele geweldige voorbeelden van traditionele architectuur van de regio, zoals de prachtige kloosters van Haghartsin en Goshavank. De straat Sharambeyan is bewaard en onderhouden als de “oude stad Dilijan”, compleet met ambachtelijke werkplaatsen, een galerij en een museum.

Dilijan heeft een rijk historisch en cultureel erfgoed. Tijdens opgravingen op de prehistorische begraafplaatsen van Golovino en Papanino bij Dilijan werden bronzen voorwerpen van bijna drieduizend jaar oud gevonden, waaronder wapenrustingen, dolken, kannen, oorringen en dergelijke. Al die items zijn te vinden in het Dilijan-museum of in het Hermitage Museum.

1 2 3 4 5

Haghartsin klooster

Haghartsin (Armeens: Հաղարծին) is een 13de-eeuws klooster in de buurt van de stad Dilidzjan. Het werd gebouwd tussen de 10de en 13de eeuw (in de 12de onder Khachatur van Taron); veel ervan onder het beschermheerschap van de Bagratuni-dynastie.

Het kloostercomplex heeft vier kerken – St.Grigor (1244), St.Astvatsatsin (1281), St.Katoghike (12e eeuw) en St.Stepanos (1232).

Er zijn twee legendes over de naam van het klooster. Over de eerste, die waarschijnlijk ook waar is, staat een inscriptie op de voormuur van de St.Astvatsatsin-kerk. Een abt, een loper en een adelaar zijn afgebeeld op de koepel van de hoofdkerk.
Volgens de legende vloog in 1281, toen de kerk werd gezegend, vlogen er arenden over de kerk die het zijn naam gaf – ‘adelaars spelen’ of ‘artsivneri haghy / khaghy’in het Armeens. St.Astvatsatsin werd gebouwd in 1070, vervolgens herbouwd na de grote aardbeving en pas gezegend na de renovatie van 1281.
Volgens een andere legende is de naam Haghartsin gerelateerd aan de cheeta’s die eerder in deze regio leefden. ‘Haghar’in het Arabisch betekent cheeta, en omdat de cheeta daar leefde en zich voortplantte, heette het klooster Haghartsin (haghar + tsin, d.w.z. geboren, bevalling). Volgens sommige bronnen werd deze naam gegeven door Zakarianen die mogelijk hun sporen wilden achterlaten en hun naam aan het klooster leenden, aangezien cheeta’s hun familiesymbool waren.

Het oudste bouwwerk van het complex is St.Grigor’s kerk, gebouwd op de fundamenten van een heidense tempel. Het werd gebouwd door monniken uit West-Armenië die ontsnapten aan de martelingen door Byzantium die in die tijd over hun grondgebied regeerden. 300 monniken leefden in het klooster.

1 2 3 4 5 6

Goshavank klooster

Goshavank is een 12de of 13de-eeuws Armeens klooster in het dorp Gosh. Tegenwoordig is het klooster niet in werking, maar is nog in relatief goede staat gebleven, en heeft ook een van ‘s werelds beste voorbeelden van een chatsjkar.

Het middeleeuwse kloostercomplex van Goshavank ligt op 15 km afstand van de Dilidzjan. Het klooster werd gebouwd in de 7de-8ste eeuw en was ooit het belangrijkste geestlijke en culturele centrum van Armenië. Het klooster van Goshavank is gelegen in een van de meest pittoreske en paradijselijke plaatsen in Armenië, in de buurt van het dorp Gosh. Goshavank werd vernoemd ter ere van de grote Armeense wetenschapper, politicus, fabulist en geestelijke Mkhitar Gosh, die in 1188, met de steun van prins Ivane Zakaryan, het klooster stichtte. In het klooster was er een school en een seminarie, waar de monniken de mensen verlichtten en veel manuscripten maakten.

Vandaag na ontelbare aardbevingen en vijandelijke aanvallen hebben bijna alle hoofdconstructies in het kloostercomplex overleefd: er zijn 2 kerken, 2 kapellen, een kerkportiek, een bibliotheek met twee verdiepingen en een belfortoren, unieke chatsjkars (dwarsstenen).